Vrouwen hebben lang haar - of toch niet?

Natuurlijk, niet alles hoeft een politiek statement te zijn. Maar als je me een beetje kent, dan weet je dat ik veel bezig ben met gendergelijkheid. Mensen bewustmaken van hun niet altijd zo inclusieve taalgebruik en gendervooroordelen. En dat ik vind dat ieder zich vrij moet kunnen bewegen, los van de hokjes waar de maatschappij ze in indeelt. Het is steeds normaler voor mannen om lang haar te hebben, mensen kijken er niet echt van op. Dat juich ik alleen maar aan, maar waar blijven de (jonge) vrouwen met kort haar?

Dit begon mij te fascineren. Bovendien, waarom heb ik eigenlijk altijd lang haar gehad? Geen idee. Het is niet alsof ik zoveel waarde hechtte aan mijn haar. Natuurlijk, mensen vonden dat ik mooi haar had. Maar ik vond het ook maar gedoe.

Opeens popte het idee op om mijn haren af te knippen, tot kleine millimeters. Een week lang ben ik om me heen gaan kijken; hoe dragen vrouwen hun haar? Daar zat maar weinig diversiteit in. Ik heb niet meer dan drie vrouwen gezien met gemillimeterd haar. Waarom is dat? Waarom heb ik dat zelf nooit eerder gezien als een optie?

Het zal wel zo diep in het beeld van een vrouw zitten. “Vrouwen neem een elastiekje mee”, klonk opeens zo raar. En de mannen dan? En ik dan? Het deed me des te meer beseffen dat we mensen indelen in genderhokjes, op momenten dat het volstrekt irrelevant is. Vrouwen kan je in deze context beter vervangen door langharigen.

Ik besloot dus op een dag mijn haren daadwerkelijk af te knippen. Ik vond het spannend. En des te meer wilde ik het daarom doen. Zou het mij staan? Zouden mensen mij aanzien als een man? Ben ik dapper als ik het afknip? Is het wel professioneel – hoe zou mijn werk hierop reageren? Ben ik dan aantrekkelijk?

Met mijn haren knipte ik een soort vrouwelijkheid van mij af. Ik ging heroverwegen of losse shirts en een spijkerjas nog wel konden, werd ik niet té nonchalant? Ook kwam ik erachter dat mijn haren een vertrouwdheid en vanzelfsprekendheid hadden. Hoe zie ik er nu uit? Wat is mijn identiteit?
Tegelijkertijd kwam ik achter vele voordelen. Haren wassen: niet nodig. Kammen: nope. Elastiekjes: ook niet. Haren in je gezicht: nee. Twijfel over welk kapsel gepast is: geen keus. Haren op de deurmat: nvt. Bovendien, mensen willen je hoofd aaien, een capuchon, helm of muts opzetten is geen probleem. 

Maar wat nog het leukste is: mensen vinden het mooi. Ik krijg regelmatig oprechte complimenten van anderen, dat ze vinden dat het me goed staat. Ik heb er zelf best een aantal weken aan moeten wennen en schrok elke keer een beetje als ik in de spiegel keek. Mijn haar bewoog niet tijdens het dansen en als ik uit bed op stond dacht ik dat in een staart in had – die ik maar gauw uit moest doen om te voorkomen dat ik hoofdpijn zou krijgen. Tegelijkertijd kan ik me nu niet meer indenken dat ik lang haar had, wat ongemakkelijk moet dat zijn geweest en zoveel gedoe. Het past eigenlijk zo goed bij me; ik ben een groot voorstander van eenvoud en gemak.

Elke keer als ik een nieuwe stap buiten mijn vermeende genderhokje stap, ben ik benieuwd hoe mensen reageren. En keer op keer blijkt dat positief, of onverschillig, maar niet negatief. Straal ik genoeg zelfvertrouwen uit of bestaan genderhokjes gewoon überhaupt niet? Veel mensen vinden verandering eng, maar uit eigen ervaring merk ik dat mensen het juist tof vinden als je doet wat je wilt. Als je kiest voor waar je je goed bij voelt en dat durft te laten zien.